Spiegel van het verleden

Donderdag 12 april 2012, Castricum.

Ik word wakker van een enorm gebulder. Het zwelt nog even aan, bereikt z'n hoogtepunt en neemt dan weer langzaam af. Ik kijk op de wekker en zie dat het bijna vijf uur is. Niet eens ècht vroeg om door het eerste vliegtuig van de dag te worden gewekt. Enkele minuten later hoor ik het volgende vliegtuig aankomen en weet ik dat het met de (nacht)rust is gedaan.

Enkele vliegtuigen later besluit ik om op te staan en een ochtendwandeling te maken. Het vriest licht, dus ik moet stevig doorstappen om warm te blijven. Dit heeft als voordeel dat ik in zo'n anderhalf uur tijd een behoorlijke afstand door m'n voormalige woonplaats kan afleggen en zo heel veel plekken uit m'n vroegere leven terugzie. En alhoewel het best leuk is om 'vroeger' zo weer even aan me voorbij te zien gaan, doet het me aan de andere kant niet bijzonder veel. Het klinkt misschien raar, maar ik word niet overmand door nostalgische gevoelens en heb ook geen moment de neiging om langzamer te gaan lopen.

Wat opvalt is dat het, ondanks het vroege tijdstip, verre van stil is. Het lawaai van de vliegtuigen heb ik al genoemd. Verder is er een soms zacht en soms hard, maar altijd aanwezig gezoem van autoverkeer te horen. En met enige regelmaat is er een echte uitschieter veroorzaakt door een brommer, motor of auto die vlak in de buurt fors optrekt. Er is geen moment van stilte of iets wat daar ook maar in de verste verte op lijkt. Ik moet hierbij natuurlijk wel vermelden dat dit niet anders was toen we hier inmiddels bijna zeven jaar geleden vandaan verhuisden, maar het contrast met de rust welke normalitair in onze huidige woonomgeving heerst is enorm.

Rond half zeven ben ik getuige van het op gang komen van het woon-werkverkeer. Steeds meer auto's rijden in volle vaart door de straten voorbij. Hun bestuurders - vaak met hun blik op oneindig, en soms ook met iets in hun handen wat daar tijdens het autorijden niet thuishoort - gehaast onderweg naar alweer een dag op hun werkplek. Nog maar twee dagen te gaan en dan is het weekend. Voor de meesten althans. Voor mij is het heel herkenbaar. Ruim 25 jaar van m'n leven heb ik volgens hetzelfde patroon geleefd, zonder me daar overigens direct ongelukkig bij te voelen. Inmiddels kijk ik daar heel anders tegenaan en gaat er nog steeds bijna geen dag voorbij dat ik niet blij ben dat ik aan dat jachtige leven ben ontsnapt.

Bijna terug op het beginpunt van m'n wandeling, hoor ik boven me in de lucht geschater - net alsof er iemand hard lacht. Ik kijk omhoog en ontwaar een meeuw die schaterlachend in het rond vliegt. Hij heeft kennelijk de grootste lol. Voordat ik m'n blik weer vooruit richt, moet ik glimlachen, dankbaar voor de blik in de spiegel van het verleden die deze wandeling me heeft gegeven.