donderdag 25 februari 2016

Zonnebad

Midden op de dag maken we tussen onze bezigheden door een uurtje tijd voor een zonnebad. Even ontspannen en genieten van de warmte van de zonnestralen op ons gezicht, ondertussen luisterend naar een concert van vogelgeluiden om ons heen. Af en toe begeleid door het geroffel van verschillende soorten spechten, piepen en tjilpen de overige vogels er enthousiast op los. En horen we in verte ook niet het onmiskenbare gehonk van ganzen? We spitsen onze oren en constateren dat we het inderdaad goed hebben gehoord, de eerste ganzen zijn dus ook weer terug. De winter is nog niet voorbij, maar het gaat onmiskenbaar de goede kant op!

woensdag 24 februari 2016

Mannenoverschot

Eind 2015 telde Zweden voor het eerst sinds er in 1749 werd begonnen met het bijhouden van een bevolkingsstatistiek meer mannelijke dan vrouwelijke inwoners. In totaal had Zweden eind vorig jaar 9.851.017 inwoners, waarvan 4.930.966 mannen en 4.920.051 vrouwen. De mannen hebben de vrouwen uiteindelijk kunnen inhalen omdat sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw de gemiddelde levensverwachting van de in Zweden woonachtige mannen meer is gestegen dan die van de vrouwen, omdat er de laatste jaren meer jongens dan meisjes worden geboren én omdat er zich onder het enorme aantal immigranten van de afgelopen jaren meer mannen dan vrouwen bevonden.
 
Tabel: SCB - Statistiska centralbyrån

dinsdag 23 februari 2016

Op de gewenste plek

Het is weer de tijd van het jaar om bomen te vellen teneinde onze voorraad brandhout aan te vullen. We beginnen meteen maar met de lastigste, een uit de kluiten gewassen berk met een dubbele stam die tussen ons huis en de oude stuga staat. De stam splitst op amper een meter boven de grond en beide stammen reiken daardoor niet recht, maar schuin omhoog naar de hemel. Een van de twee helt gelukkig de goede kant op. Als we de zwaartekracht zijn werk laten doen - en op de juiste manier zagen natuurlijk, dan valt deze zonder schade aan te richten in de vrije ruimte van de tuin tussen ons huis en de oude stuga. De andere stam daarentegen helt richting ons huis en de elektraleiding waardoor deze potentieel grote schade kan aanrichten. Door slim zaagwerk en het gebruik van enkele hulpmiddelen om de zwaartekracht te bedriegen, slagen we er in om ook deze reus op de gewenste plek te laten neerploffen. Zo, nu begint het werk pas echt...
 
Hieronder enkele foto's die meteen een beetje zicht geven op hoe het er rond ons huis uitziet. Om te beginnen een mooi sfeerplaatje...

 
Richting het westen, de makkelijke stam, rechts de oude stuga.


Richting het noorden, de plek waar we onze auto plegen te parkeren, op de achtergrond de schuur en het houthok, links de oude stuga.


Richting het noorden, rechts de elektraleiding.


Nuttig gereedschap bij het omzagen van bomen. Je kunt ze er mee helpen om de goede kant op te vallen, hetgeen zeker in de buurt van bebouwing en bijvoorbeeld elektraleidingen van groot belang is.


Nu hebben we eindelijk ook van deze kant vrij zicht op ons huis.

zaterdag 20 februari 2016

Snertweer!

De harde wind blaast de sneeuw die al de hele dag valt recht in onze gezichten. Ondanks dat het maar amper vriest, zorgt de combinatie van de wind en hoge luchtvochtigheid er voor dat de gevoelstemperatuur dusdanig laag is dat we stevig moeten doorstappen om op temperatuur te blijven. Het is echt snertweer. Niet in de letterlijke - lees negatieve - betekenis van het woord overigens, want er moet wel heel wat gebeuren voordat we het weer als slecht bestempelen en er ons humeur door laten bederven. Nee, het is gewoon prima weer om van een kom heerlijk warme erwtensoep te genieten, hetgeen we na thuiskomst van onze wandeling dan ook doen. De rest van de middag doen we rustig aan, want na het avondeten moeten we aan de bak om de sneeuw die vandaag is gevallen te ruimen. Er ligt inmiddels al zo'n 10 centimeter te wachten!

donderdag 18 februari 2016

Wat is hier gebeurd?

Tijdens een van de rondjes die we regelmatig lopen, zien we iets dat niet klopt met het beeld dat we normaal gesproken op deze route voor ogen krijgen. De zwaar beschadigde stam van een spar springt door de contrasterende kleur van zijn 'wond' wel heel erg in het oog. Toen we hier de vorige keer - zo'n anderhalve week geleden - voorbij kwamen, was de stam van deze spar nog helemaal gaaf. Wat is hier gebeurd?


maandag 15 februari 2016

Voor altijd aanwezig...

Na het overlijden van Jeanny namen we ons voor om niet bij de pakken neer te gaan zitten, maar door te gaan met ons leven. Onze hond had ons namelijk na een bijna twaalf jaar lange avontuurlijke reis gebracht naar waar we toen waren en zou zeker niet hebben gewild dat de reis daar ook voor ons zou eindigen. Het was een mooi voornemen en het enige juiste, maar het viel niet mee om het in uitvoering te brengen. In het begin was het verdriet simpelweg te groot en in een latere fase kwamen we er achter hoe lastig het soms kan zijn als de gids die je altijd de juiste weg heeft gewezen er niet meer is.

Toch gingen we verder. Kracht en wijsheid puttend uit alle mooie herinneringen die we hadden. En af en toe onze neus stotend, één keer zelfs heel hard. Inmiddels is er een jaar verstreken en zijn er weer enkele zaken die ons leven richting geven. Het gemis blijft echter enorm en nog steeds gaat er geen dag voorbij dat we niet aan Jeanny denken. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik in gedachten met haar praat. Een enkele keer doe ik dat zelfs hardop en ik schaam me er niet voor om dat hier op te schrijven. Jeanny is immers een deel van mijn persoonlijkheid geworden en zal dat altijd blijven. Ik ben er zeker van dat voor Nicôle precies hetzelfde geldt.
 
Gisteravond laat was ik buiten om nog wat voer voor de reetjes neer te leggen. Het was bitter koud, de temperatuur was al hard onderweg naar de voorspelde twintig graden onder nul. Toch haastte ik me niet om weer naar binnen te gaan. Ik nam bewust de tijd om de prachtig flonkerende sterrenpracht aan de kristalheldere hemel in me op te nemen. Mijn gedachten waren bij Jeanny en heel even leek het alsof ze gewoon weer aan mijn voeten zat, als vanouds genietend van het buiten zijn in de barre winterkou...

Lieve Jeanny, we zijn je onze eeuwige dank verschuldigd voor tot waar je ons hebt gebracht en tot wie je ons hebt gemaakt.
 
Ben & Nicôle
Laggåsen, Zweden, 15 februari 2015 - 15 februari 2016

zondag 14 februari 2016

Hoger...

Langzaam maar zeker laten we de donkere dagen van de winter achter ons. Bijna twee maanden na de winterzonnewende is het alweer van het ontbijt tot het avondeten licht. Dat is bij ons - om vragen te voorkomen - van ongeveer 07.30 tot ongeveer 17.30 uur. Ook klimt de zon elke dag weer een stukje hoger boven de horizon uit. Het zal nog wel even duren voordat we op ons erf echt van haar warmte kunnen genieten, maar vanochtend was het in elk geval wel zover dat daar voor het eerst in lange tijd de winterschaduw werd doorbroken.

dinsdag 9 februari 2016

Viervoetige vrienden

Naast onze gevleugelde vrienden is er ook een aantal viervoetige vrienden dat ons deze winter met enige regelmaat gezelschap houdt. Allereerst zijn er twee eekhoorns die zich bijna elke dag wel een keer laten zien. Ze blijven echter op afstand, we hebben ze er nog niet op kunnen betrappen van de voor de vogels bestemde zonnebloempitten te snoepen. Dan is er een vos die hier de omgeving onveilig maakt. Met zijn reukvlaggen worden we dagelijks geconfronteerd, maar hij laat zich zelden zien. We hebben hem sinds het begin van dit jaar hooguit twee of drie keer in een flits in de bosrand zien sluipen. Eén keer was hij wel duidelijk in beeld. Toen kwam hij vanaf de beek in de richting van ons huis gelopen. Voordat hij dichtbij kon komen, werd hij echter weggejaagd door de reetjes die op dat moment bij de voerbak stonden. Daarmee zijn we meteen bij onze meest dierbare viervoetige vrienden aangekomen. Dat zijn namelijk een reegeit met haar drie jongen, alle vier nakomelingen van de door ons Sneeuwvlokje gedoopte geit die ons tijdens onze eerste winters in ons nieuwe huis dagelijks bezocht. En nee, het gaat nooit vervelen om naar deze prachtige dieren te kijken!

zaterdag 6 februari 2016

Vreemde vogel

Eind december viel de eerste sneeuw en meteen daarna doken er enkele reetjes in het bos achter ons huis op. Moeiteloos wisten ze de plek te vinden waar we ze sinds we hier wonen met wat extra steunvoer door de voor hen lastigste periode van de winter heen helpen. Dit keer verscheen er echter ook een andere gast aan het buffet. Het was een vogel die we vanuit de verte op basis van vorm en formaat in eerste instantie niet in winterse omstandigheden konden plaatsen. Achteraf was dat niet zo vreemd. Want toen we de vogel in kwestie enkele dagen later wat beter konden benaderen, bleek het een kramsvogel te zijn en dat is een vogelsoort die we hier in de winter nog nooit hebben gezien.
 
Al snel had de kramsvogel de voerbak in bezit genomen. Zodra die was bijgevuld, viste hij er eerst zelf alles wat van zijn gading was uit alvorens de reetjes bij het voer te laten. En als de reetjes dan uiteindelijk stonden te eten, deed hij verwoede pogingen om ze weg te jagen. Het was een genot om naar te kijken. Aan de ene kant was er de stoere kramsvogel die middels duikvluchten en uitvallen vanaf de grond zijn best deed om zijn viervoetige concurrenten weg te jagen en aan de andere kant waren er de reetjes die overduidelijk niet wisten hoe ze met die vreemde vogel moesten omgaan. En als de voerbak dan uiteindelijk leeg was, nam de kramsvogel deze weer in bezit. In de linkerhoek ervan zat hij rustig te wachten tot we na verloop van tijd weer iets nieuws te eten kwamen brengen. Alleen tijdens de nacht verdween hij naar een voor ons onbekende plek om te slapen.
 
Naast een hoop plezier zorgde de kramsvogel bij ons ook voor gevoelens van zorg. Voor zover we weten is deze vogel namelijk niet goed bestand tegen extreme kou en kan hij als er sneeuw ligt ook geen voedsel meer vergaren. Het is niet voor niets dat we hier 's winters nog nooit zo'n vogel hebben gezien. Toch wist hij de eerste periode van strenge vorst goed door te komen. Schijnbaar onaangedaan zette hij zijn spel - want dat was het inmiddels geworden - met de reetjes voort. Zou de kramsvogel dan toch beter tegen de kou bestand zijn dan we dachten?
 
Maar nee, na de eerste gemeen koude nacht van de tweede periode van strenge vorst dook hij 's ochtend niet meer bij de voerbak op. Aan de kou bezweken? Door een roofdier gepakt? Of toch uitgeweken naar warmer oorden? We hopen natuurlijk op het laatste, maar moeten toch voor een van de andere mogelijkheden vrezen. De natuur is uitzondelijk mooi, maar tegelijkertijd ook bikkelhard. Tijdens de tweede periode van strenge vorst is ook het aantal andere vogels rond ons erf stevig geslonken...

vrijdag 5 februari 2016

Gevleugelde vrienden

Deze winter is het aantal vogels dat rondom ons erf overwintert veel kleiner dan normaal. We weten niet met zekerheid waarom, maar misschien zijn de extreem koude lente van vorig jaar en/of een grote roofdierdruk daar de oorzaak van. Hoe het ook zij, de hoeveelheid gevleugelde vrienden om ons heen is klein en dat vertaalt zich ook in het aantal kilo's vogelvoer dat er tot nu toe doorheen is gegaan. Dat is namelijk in geen van onze voorgaande winters in Zweden zo laag geweest als nu. Op drie Vlaamse gaaien na zijn het vooral kleine vogels zoals mezen die ons gezelschap houden. Tot drie dagen geleden dan, want toen streek er een grote groep pestvogels op ons erf neer. Ze vielen direct op door hun iets grotere formaat, opvallende gezichtsmasker, parmantige kuif alsmede felle kleuren op vleugels en staart. Het bezoek van deze mooie vogels - die tot nu toe elke dag zijn teruggekomen - is opmerkelijk, want normaal gesproken zien we de eerste pestvogels niet voordat ze in maart vanuit het zuiden van Zweden weer langzaam naar het Hoge Noorden beginnen te trekken.