Wanneer we de voordeur van het huis uitstappen, zien we ze naast de auto op de grond liggen: twee kleine pluizige bolletjes. Heel voorzichtig lopen we er naartoe om poolshoogte te nemen. Langzaam veranderen de pluizige bolletjes in piepkleine vogeltjes die bewegingsloos en diep in hun veren weggedoken op het pad zitten. Het laatste stuk leggen we kruipend - bijna tijgerend - af om zo weinig mogelijk bedreigend over te komen. Dit is wat we uiteindelijk van dichtbij zien.
Het blijken twee goudhaantjes te zijn. Het goudhaantje - Regulus regulus - is Europa's kleinste vogeltje. Van snavel- tot staartpunt meet hij maximaal negen centimeter en je moet zeker zo'n twintig exemplaren van dit vogeltje op een weegschaal zetten om deze honderd gram te laten aangeven.
De vogeltjes zijn er niet goed aan toe. Vooral deze heeft het zwaar. Met dichtgeknepen ogen zit hij diep weggedoken in z'n opgezette verenpak. Het grootste deel van de tijd roerloos. Slechts heel af en toe schiet er een schijnbaar ongecontroleerde rilling door het kleine lijfje. Het is bijna hartbrekend om te zien.
Het tweede exemplaar is meer bij bewustzijn. Af en toe opent ze haar ogen en onderwerpt ze haar nabije omgeving aan een grondige inspectie. Ze lijkt onze aanwezigheid op te merken, maar niet storend te vinden.
Na een minuut of tien krijgt dit vogeltje ineens de geest. Ze slaat haar vleugels uit en kiest het luchtruim om - via een tussenlanding onder onze auto - beschutting te zoeken tussen de takken van een hoge spar. Vanuit de verte kunnen we haar zien zitten en ze lijkt weer helemaal opgeknapt. Wat een opluchting. Het andere goudhaantje heeft meer tijd nodig. Uiteindelijk fladdert ook hij weg, maar het ziet er minder soepel uit. Hij zoekt zijn heil op de grond tussen de struiken. We besluiten om hem verder met rust te laten. Wanneer we later gaan kijken, is ook hij verdwenen. We hopen er maar het beste van.
Hierdoor wordt duidelijk wat er is gebeurd. Deze veertjes vormen de stille getuigen van de enorme klap waarmee de goudhaantjes tegen het zijraam van onze auto zijn opgevlogen. En alhoewel we weten dat we niets hadden kunnen doen om dat te voorkomen, voelen we ons toch een beetje schuldig.
Glas biedt de mens enorm veel gemak en comfort, maar veroorzaakt tevens de dood van ontelbare vogels die zich - elke dag weer - letterlijk te pletter vliegen tegen deze mooie uitvinding. Staan we daar wel eens bij stil?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Bedankt voor het lezen van onze blog.
Je kunt hier een reactie achterlaten. Alle reacties zullen worden gelezen en, indien nodig, beantwoord. We stellen het op prijs als je je naam achterlaat, per slot van rekening zijn ook wij niet 'anoniem'. Reclame en off-topic reacties zullen niet worden geplaatst. Gebruik voor persoonlijke berichten het e-mailadres op de contactpagina.
Je reactie verschijnt niet direct op de blog. Deze wordt pas geplaatst nadat wij deze hebben gelezen.
Nogmaals bedankt en... vergeet niet van elke dag te genieten!