Buigen of barsten

Ondanks de zware storm die over ons deel van Värmland raast, ontkom ik er niet aan om Jeanny mee naar buiten te nemen voor haar ochtendwandeling. Er zijn nu eenmaal dingen die zij - in tegenstelling tot ons - niet binnenshuis kan doen.

Het gebulder van de wind is oorverdovend en de bomen zwiepen vervaarlijk heen en weer. Op zo'n vijftien tot twintig meter boven de grond slaan de toppen van de dunnere exemplaren met gemak enkele meters uit. Het is onverstelbaar hoeveel veerkracht deze bomen bezitten. En dat is maar goed ook, want anders zouden ze allemaal afbreken. De dikkere bomen - welke langs de weg en de randen van open plekken staan - zwaaien minder heftig heen en weer, maar laten hier en daar wel een verontrustend gekraak horen.

Wanneer we ongeveer halverwege het rondje van deze vroege ochtend zijn, precies op de grens van het bos en een kaalgekapt stuk, zet de wind nog even extra kracht. Een deel van de bomen buigt zover door, dat de toppen een positie bijna evenwijdig aan de grond bereiken. Alsof het geen bomen, maar grassprieten zijn, zo worden ze platgedrukt. Het is een onwerkelijk en bijna angstaanjagend gezicht. Het is me duidelijk dat we hier gevaar lopen en dat we zo snel mogelijk een meer beschutte plek dieper in het bos moeten opzoeken.

Na een kort sprintje lopen we op een pad zo'n vijftig meter bij de bosrand vandaan en alhoewel de bomen ook hier als gekken tekeergaan, is duidelijk te merken dat de wind hier minder kracht heeft. Dan klinkt er een luid gekraak. Het houdt net iets langer aan dan 'normaal' en ik vermoed te weten wat er komen gaat. De wind neemt even af en het wordt weer stil. Ik draai me in de richting waar het gekraak vandaan kwam, zet Jeanny aan m'n voet en wacht af. De wind zwelt weer aan en de hele bosrand lijkt te worden platgedrukt. Het gekraak klinkt nu nog harder dan de eerste keer om ten slotte in enkele knallende geluiden te culmineren.

Het slachtoffer is een enorme spar die zo'n dertig meter - richting de bosrand - bij ons vandaan staat. Ik zie het bovenstuk van de boom langzaam in beweging komen - niet in onze richting, dus we kunnen blijven staan - en rondtollend naar de grond vallen. Het is net alsof het zich allemaal in slow-motion afspeelt. De impact gaat gepaard met een doffe dreun. In de verte staat het onderste stuk van de finaal doormidden gebroken stam er verloren bij. Tja, het was buigen of barsten.