De eerste sneeuw

Gisteren om ongeveer half twee 's middags.

We zijn net begonnen aan een lange middagwandeling. Het is kil, er waait een gure wind en het miezert zachtjes. Ik heb de kraag van mijn jas zo hoog mogelijk dichtgeritst en stop mijn handen zo diep mogelijk in mijn jaszakken om ze warm te houden. Ik ben blij dat ik heb besloten om een muts op te zetten. Eenmaal in beweging is het echter goed uit te houden. Af en toe over koetjes en kalfjes pratend, genieten we van de rust en het plezier dat Jeanny - druk in de weer met ruiken, speuren, draven en gek doen - overduidelijk in de wandeling heeft.

Na een moment van stilte zegt Nicôle dat het haar gelukkig maakt te zien dat onze hond het zo naar haar zin heeft. En ik begrijp precies wat ze bedoelt.

Even later nemen de regendruppeltjes een andere vorm en consistentie aan. Langzaam gaan ze over in kleine sneeuwvlokjes die onze kleren met een dun wit laagje bedekken, voordat ze weer smelten. De eerste sneeuwbui van deze winter duurt slechts vijf minuten en stelt niet veel voor, maar is wel een feit.