Ik zit 's avonds op de bank wanneer ik ineens iets op mijn rug voel kriebelen. Ik krab en het gekriebel houdt op. Om slechts enkele tellen later weer te beginnen. Vervolgens verplaatst het kriebelende gevoel zich langzaam over mijn rug naar beneden. Ik steek mijn hand onder mijn shirt op zoek naar de oorzaak van het ongemak. Even zoeken en dan heb ik een klein plat beestje te pakken. Terwijl ik het tevoorschijn haal, probeert het met alle macht tussen mijn duim en wijsvinger - die ik stevig op elkaar druk - vandaan te komen. Ik bekijk de veroorzaker van de jeuk en stel vast dat het een elandvlieg is. Jasses. Ik moet flink m'n best doen om het platte compacte insect met mijn nagel dood te drukken. Zo, die valt me niet meer lastig.
Amper een kwartier later kriebelt er iets op mijn hoofd. Nee hè, nog één. Ik probeer het beestje te pakken, maar het schiet zo snel tussen mijn haren door, dat ik daar niet in slaag. Het gekriebel verplaatst zich razendsnel over mijn hoofd. Af en toe verdwijnt het, dan loopt de elandvlieg waarschijnlijk wat 'hoger' door mijn haren zonder mijn hoofdhuid te raken. Na vijf minuten wroeten heb ik het insect nog steeds niet te pakken en vraag ik Nicôle om hulp. Ze doet haar best, maar ondanks het feit dat ze de elandvlieg verschillende malen tussen mijn haren door ziet schieten, krijgt ook zij het ondier niet te pakken. Ik ben dus nog niet van het gekriebel af. Dan, weer zo'n tien minuten later, verlaat het insect de beschutting van mijn haar om van links naar rechts over mijn voorhoofd te paraderen. Dat had hij beter niet kunnen doen, want nu heb ik hem te pakken. Even later valt hem hetzelfde lot ten deel als zijn soortgenoot die onder mijn shirt over mijn rug liep. De rest van de avond verloopt zonder gekriebel.
Het zal duidelijk zijn dat het weer de tijd van de elandvliegen is. Het bos is ervan vergeven en tijdens en na elke wandeling doen we ons best om onszelf en Jeanny schoon te plukken. Elke keer missen we echter wel één of meerdere van deze insecten, hetgeen vervolgens altijd resulteert in jeuk.
Zelfs ik krijg er jeuk van.
BeantwoordenVerwijderenBah, wat een naar beest zeg.
Dit beestje voel je gelukkig, maar als je bij ons de teek hebt, nou dan mag je van geluk spreken dat je hem ergens op je huid tegenkomt.
Het zijn van die gemene, geniepige torretjes, die je heel veel ellende kunnen bezorgen.
Zijn er bij jullie ook (zoveel) teken?
Groet Wilma
Toen we hier in 2005 kwamen wonen, kwamen er hier nog geen teken voor. Inmiddels zijn ze er wel, maar gelukkig nog niet veel. Wel worden het er elk jaar meer.
BeantwoordenVerwijderenAls je naar zijn klauwen kijkt, zie je meteen waarom je hem niet eenvoudig te pakken krijgt. Helpt een netenkam hier niet?
BeantwoordenVerwijderenDus toch ook teken in Zweden. We zijn ze tijdens de vakanties gelukkig niet tegengekomen. We dachten al dat er in Zweden geen teken waren. Toch nog even gegoogled en de ziekte van Lyme komt veel vaker voor bij de teken in Nederland dan in Zweden.
BeantwoordenVerwijderenDe elandvlieg ziet er ook niet prettig uit.
Ik had hier op het Zwedenweb forum ook al over geschreven; ik had het ondier nog nooit meegemaakt. Maar het jeukte zo apart boven m'n oor en na een tijdje plukte m'n vader dan het beestje eruit; ik dacht eerst een spinnetje, maar er zat bloed aan toen ik het dood drukte. Dus dat was wel vreemd! Nu hoop ik er voorlopig niet meer tegen te komen! Ik vind de teken al erg genoeg.
BeantwoordenVerwijderen